Kolejny przystanek w naszej gminie przeszedł metamorfozę
Kolejny przystanek w naszej gminie, tym razem w Nadolanach, zyskał nowe oblicze.
Przy głównej drodze wojewódzkiej i bocznej uliczce prowadzącej do Dworu w Woli Sękowej, powstał kolejny mural namalowany przez Arkadiusza Andrejkow. Tym razem artysta wyczarował przepiękne portrety Adama Didura, śpiewaka (bas) i pedagoga, urodzonego 24 grudnia 1873 w Woli Sękowej. Pochodzący z Woli Sękowej, światowej sławy artysta miał wspaniały głos o rozległej skali oraz znakomitą technikę i temperament aktorski.
Adam Didur po ukończeniu szkoły średniej wstąpił na Uniwersytet Lwowski. Tu po raz pierwszy - poprzez udział w chórach studenckich - zetknął się z muzyką. W 1892 rozpoczął naukę śpiewu u Walerego Wysockiego. Dzięki stypendium miłośnika śpiewu (skromnego urzędnika kolejowego Jana Raspa), zachwyconego głosem artysty, wyjechał w 1894 do Mediolanu na studia pod kierunkiem Francesco Emmericha. W tym samym roku zadebiutował na scenie teatru w Pinerolo nieopodal Turynu, rolą Ojca Gwardiana w Mocy przeznaczenia Giuseppe Verdiego. Po kolejnych występach w teatrach operowych Aleksandrii, Kairu (Marcel w Hugonotach Giacomo Meyerbeera), Rio de Janeiro (Mefisto w Fauście Charlesa Gounoda) i Buenos Aires, a także po udziale w wykonaniu 9. Symfonii Ludwiga van Beethovena podczas koncertu w Teatro alla Scala w Mediolanie pod batutą Charlesa Lamoureux, w 1895 został zaangażowany do mediolańskiej opery. W sezonie 1898/99 śpiewał na scenie Teatru im. Wiktora Emmanuela w Messynie.
W latach 1899-1903 był solistą Teatru Wielkiego w Warszawie, biorąc udział w wystawieniach m.in. Halki, Strasznego dworu i Verbum nobile Stanisława Moniuszki, Fausta Gounoda, Mefistofelesa Arrigo Boita, Hugonotów Meyerbeera i Aidy Verdiego.
Od 1903 do 1906 ponownie śpiewał w La Scali, m.in. w Złocie Renu Richarda Wagnera, Rigoletcie Verdiego i Germanii Alberto Franchettiego. W 1905 zadebiutował w Covent Garden w Londynie - tu kreował m.in. tytułową partię w Mefistofelesie Boity oraz wystąpił z Nellie Melbą w Cyganerii Giacomo Pucciniego. Od 1906 do 1908 śpiewał znów w Teatrze Wielkim w Warszawie, jak również w Operze we Lwowie (Faust Gounoda, Żydówka Fromentala Halévy'ego, Straszny dwór Moniuszki, Cyganeria Pucciniego). W 1908 wystąpił po raz pierwszy w Metropolitan Opera House w Nowym Jorku (jako Ramfis w Aidzie Verdiego pod batutą Arturo Toscaniniego), z którą związany był przez następne 25 lat. Na nowojorskiej scenie stworzył wiele niepowtarzalnych kreacji, m.in. Kecala w Sprzedanej narzeczonej Bedřicha Smetany, podczas amerykańskiej premiery opery w 1909 pod dyrekcją Gustava Mahlera czy tytułową rolę w Borysie Godunowie w amerykańskiej premierze opery Modesta Musorgskiego (1913) pod batutą Toscaniniego, wielokrotnie wznawianej do 1921. W ciągu tych lat często gościł również na scenach operowych Europy i Ameryki Południowej, przyjeżdżał też na występy do Warszawy, Lwowa i Poznania, koncertował w filharmoniach oraz z recitalami.
Adam Didur w 1932 powrócił na stałe do Polski. Najpierw zamieszkał we Lwowie, gdzie był kierownikiem artystycznym Opery, a od 1936 do 1939 prowadził klasę śpiewu w tutejszym konserwatorium (jego uczniami byli m.in.: Jadwiga Lachetówna, Calma - Wiktoria Kotulak, Marian Nowakowski, Lesław Finze, Ira Malaniuk, Andrzej Hiolski). Lata II wojny światowej spędził w Warszawie - tu udzielał lekcji śpiewu oraz sprawował, wspólnie z Zygmuntem Latoszewskim, kierownictwo artystyczne koncertów polskich artystów dla polskiej publiczności w kawiarni "Gastronomia" (mieściła się ona w nieistniejącym już dziś budynku na rogu Alei Jerozolimskich i ulicy Nowy Świat), na których występowali m.in.: Ewa Bandrowska-Turska, Barbara Kostrzewska, Calma, Kazimierz Czekotowski i Kazimierz Wiłkomirski.
Po zakończeniu wojny Adam Didur, przy współudziale m.in. Ludomira Różyckiego, uruchomił pierwszą scenę operową na Śląsku - Państwową Operę Śląską w Bytomiu - i został jej dyrektorem. Pierwsze przedstawienie (Halka Stanisława Moniuszki, w której publiczność miała możliwość usłyszeć artystę po raz ostatni na żywo) miało miejsce 14 czerwca 1945. Od 1945 do 1946 prowadził także klasę śpiewu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach (do jego uczniów należała m.in. Maria Fołtyn).
W 1927 artysta został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 7 stycznia 1946 w Katowicach.
Przystanek przeszedł metamorfozę dzięki zaangażowaniu Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Bukowskiej w Bukowsku, sołtysa Nadolan Mieczysława Sokołowskiego (wraz z małżonką), Jana Kocan i Krzysztofa Pałuk oraz pracowników Urzędu Gminy w Bukowsku.
