Dudyńce

Wieś wzmiankowana po raz pierwszy w 1372 roku, jako Dudinicze selo. Książe Władysław opolski, nadaje wieś swojemu Kapelanowi Maciejowi z młynem, folwarkiem i stawami z obowiązkiem płacenia czynszu oraz udziału w wyprawie wojennej z łucznikiem na dobrym koniu. Dwa lata później wieś staje się własnością Albrachta. Kolejni właściciele to: w 1436 roku Pobiedzińscy, w 1589 roku Tarłowie, Leszczyńscy w XVII wieku, Truskolascy w 1831 roku. Ludwik Ścibor  ̶  Rylski w 1860 roku. Leopoldyna z Rylskich Horodyńska w 1871 roku. Romerowie w 1890 roku. O pierwszym Kościele we wsi, świadczy wzmianka z 1418 roku wymieniająca kapłana łacińskiego. Drewniane budynki sakralne uległy zniszczeniu, ponowna wzmianka mówi o istnieniu drewnianej kaplicy spalonej przez Tatarów w 1624 roku. Na miejscu spalonej kaplicy wzniesiono ponownie drewniany kościół w 1742 roku i znowu został zniszczony 1865 roku. W 1871 roku właścicielka dóbr Leopoldyna Horodyńska buduje kościół murowany. Kamień na fundamenty zwożono wołami z Darowa koło Jaślisk. Do dziś przetrwała legenda, że woły uklękły w tym miejscu, gdzie stoi kościół. Cegłę pozyskiwano z wybudowanej opodal cegielni. Budowę zakończono w roku 1876. Świątynię uposażono w piękne ołtarze, chrzcielnicę w kształcie kielicha, obrazy w ołtarzach oraz obraz „Chrystus u słupa” i krzyż pogrzebowy z XVIII wieku. Epitafium inskrypcyjne Ludwika i Róży z Siekierzyńskich Rylskich oraz cenne starodruki wydane w Antwerpii w 1695  roku z miedziorytem i z drzeworytem wydane w Częstochowie w 1738 roku oraz pięcioma miedziorytami sygnowane przez rytowników: Zimermana i Georga Wilhelma Salmusmillera i księgi wydane w Norymberdze w 1761 roku, w Wiedniu 1807 roku, we Lwowie 1812 roku oraz w Linzu w 1818 roku.

Na terenie wsi znajdowała się także cerkiew pod wezwaniem Najświętszej Marii Pannyz roku 1802 zbudowana przez miejscowego cieślę.  Odnowiona i przebudowana w latach 1924  ̶  1928. Jednak historia cerkwi sięga 1515 roku, wtedy pojawia się notatka o pracującym tu księdzu prawosławnym. Cerkiew w Dudyńcach po 1946 roku zostaje opuszczona, a w połowie lat 80-tych rozebrana i materiał wykorzystano do budowy cerkwi grekokatolickiej w Komańczy.

Część ludności Dudyniec przesiedlono do miejscowości Słobódka w ukraińskiej części Związku Radzieckiego. Do Dudyniec przyjechali osiedleńcy z okolic Nowego Targu. W 1946 roku na plebanię rzymsko-katolicką dokonano w ciągu miesiąca dwukrotnie napadu rabunkowego. Plebanię ograbiono z cennych przedmiotów doszczętnie, w ponownym brutalnym rabunku zabrano wszystko, „w piecu został tylko garnek i jedna łyżka”.

Wyniszczające wojny i grasujące bandy, zniweczyły ludzki dorobek. Spalone budynki gospodarcze zmusiły księdza do wprowadzenia inwentarza do części mieszkalnej plebani. Siła woli przetrwania, pracowitość, ogromne samozaparcie przynosi efekty, życie normalizuje się i toczy się dalej. Opuszczona ziemia po wysiedlonej ludności w „Akcji Wisła” zostaje przejęta przez Spółdzielnię Produkcyjną. We wsi wybudowano Dom Ludowy, sklep, szkołę, remizę strażacką. Wybudowano także drogę asfaltową.

Widoczny dostatek i estetyczny wygląd wsi świadczy o zasobności mieszkańców. Dudyńce sąsiadujące w południowej części z lasem dają możność odpoczynku i relaksu wśród ciszy i dostojeństwa potężnych drzew tworzących tajemniczość i powagę miejsca.
Z północnej strony oglądać można potężną bryłę 145-letniego kościoła. Piękny zadbany otoczony opieką proboszcza i ludzi dobrej woli. Po burzliwych losach tej ziemi, w którą wsączyła się krew i łzy niech pozostanie pamięć, a kościół pieczęcią pod aktem Historii tej Małej Ojczyzny

      Halina Urban

Kościół pw. Wszystkich Świętych w Dudyńcach
Kościół jednonawowy, neogotycki na planie krzyża łacińskiego z wieżą na froncie i z transeptem. Kościół został pokryty blachą a według opinii ks. Bpa Fischera był symetryczną i piękną budowlą. Dwudziestometrowa nawa główna świątyni zakończona jest wielobocznym prezbiterium o powierzchni 45 m2. Do prezbiterium przylegają dwie wąskie zakrystie a transept zakończony jest dwiema symetrycznymi kaplicami. Do korpusu kościoła od zachodu przylega kruchta na planie kwadratu przechodząca w czworoboczną a następnie ośmioboczną wieżę nakrytą ostrosłupowym blaszanym dachem. Wnętrze kościoła zwieńczone jest krzyżowo żeberkowym sklepieniem. Na betonowy chór wsparty na arkadach prowadzą spiralne schody.